Nga Sergio Cararo
Rishkrimi i plotë i narrativës tetëdhjetë vjeçare të “Ëndrrës Amerikane” është një ushtrim që po teston nervat dhe neuronet e liberalëve në të djathtë dhe “të majtë” në Evropë.
Belbëzimi mes drejtuesve dhe të ftuarve të emisioneve televizive që po shohim javët e fundit , përballë tronditjes dhe frikës së imponuar nga Trump, duken padyshim mbresëlënëse , ndonjëherë edhe qesharake, por po aq domethënëse .
Qielli ka rënë mbi kokat e elitave që për dekada na kanë thënë neve dhe vetes se Perëndimi i projektuar nga Shtetet e Bashkuara mund të perfeksionohej vetëm nga Evropa, por përndryshe ishte më i miri nga të gjitha botët e mundshme dhe kush nuk e pranonte si të tillë mund të rrëzohej, bombardohej, eliminohej fizikisht në emër të epërsisë së këtij modeli ndaj gjithë të tjerëve.
Por kur supremacizmi liberal i “ Perëndimit kolektiv ” u zëvendësua nga “ supremacizmi trap ” i Trumpit , qielli ra, duke mbjellë panik, pasiguri, ndryshime në aleanca dhe paradigma, ashtu siç ndodhi kur u rrëzua Muri i Berlinit.
Shtetet e Bashkuara po rivizatojnë hartën e prioriteteve dhe aleancave të tyre duke vendosur që Bashkimi Evropian – dhe Europa në tërësi – nuk janë më aleatë të domosdoshëm , por më së shumti tregje dhe tregtarë me të cilët mund të bëjnë marrëveshje tregtare, nëse këto duken të përshtatshme.
Ata u bëjnë thirrje shteteve evropiane që të rrisin shpenzimet ushtarake – ndoshta duke blerë më shumë armë nga SHBA – ndërsa shkurtimet e planifikuara për Pentagonin do të arrijnë në 40% në pesë vjet .
Shtetet e Bashkuara tani po i detyrojnë shtetet evropiane të pranojnë përfundimin e luftës në Ukrainë ose ta vazhdojnë atë vetë, nëse duan dhe janë në gjendje ta bëjnë këtë. Por kurrizin e tyre nuk do ta mbulojë më aleati i tyre i vjetër amerikan.
Edhe klienti më besnik i Gjermanisë, kancelari i ri Friedrich Merz, një avokat prej kohësh i korporatës për BlackRock, e pranoi këtë : ” Është e qartë se qeveria në Uashington nuk kujdeset më për fatin tonë . “
Nëse evropianët, duke ndjekur SHBA-në e Bidenit si kotele të verbëra, kanë rizbuluar vokacionin luftarak që pothuajse i asgjësoi në gjysmën e parë të shekullit të kaluar, “le të bëjnë luftën e tyre kundër Rusisë”, thotë Uashingtoni sot. Sot SHBA-ja ka prioritete të tjera. Rusia mund të jetë më e dobishme për të në destabilizimin e Evropës dhe ndoshta për ta shkëputur atë nga armiku i saj kryesor: Kina.
Ashtu si milingonat e çmendura, qeveritë evropiane po përpiqen të kompensojnë kohën e humbur në procesin që supozohej të çonte në krijimin e një entiteti global autonom – quani kështu, nëse dëshironi. “Poli imperialist europian” – më shpejt se sa lejojnë rregullat e rënda evropiane të vendimmarrjes, të cilat janë krejtësisht të papërshtatshme për t’u përballur me konkurrencën globale dhe fragmentimin e tregut botëror.
Fillimisht raporti dhe më pas fjalimi i Draghit në Parlamentin Evropian janë manifesti politik i kësaj domosdoshmërie, por është edhe akuza e fundit për mundësinë e lëshuar pas pandemisë dhe shtytjes për centralizim/përqendrim që kishte rezultuar prej saj.
Por tani jemi në pikën e “çdo njeri për vete”. Shtetet e Bashkuara, të vetëdijshme për pamundësinë e ruajtjes së supremacisë së tyre globale, kanë zgjedhur një lloj “tërheqjeje taktike” për të forcuar tregun dhe linjat e brendshme, duke kufizuar inkursionet e tyre në botë vetëm në raste nga të cilat mund të nxjerrin disa avantazhe.
Evropa, ose më mirë Bashkimi Evropian, duket e aftë të trajtojë vetëm një hipotezë në një afat të shkurtër: atë të riarmatimit dhe shpenzimeve ushtarake si një nxitje e mundshme ekonomike dhe dalje e përkohshme nga recesioni.
Pasi ka ngjeshur ose masakruar popullsinë e vet për vite me radhë (si në rastin e vendeve PIGS ose ish-Gjermanisë Lindore) në emër të ashpërsisë buxhetore dhe epërsisë së bankave dhe grupeve të mëdha industriale, ajo ka zbuluar – siç u shpreh shumë brutalisht nga Zëvendëspresidenti i SHBA Vance në Konferencën e Mynihut – se ka edhe probleme serioze të brendshme përveç atyre në nivel ndërkombëtar.
Për çdo gjë tjetër, koha e strategjisë së daljes evropiane nga këndi do të ishte shumë më e gjatë, për shembull për “ushtrinë evropiane” e cila sigurisht nuk mund të ndërtohet në terma “operativë” në fluturim.
E mbetur jetimë nga mbulimi i SHBA-së, BE-ja duhet të rikrijojë veten shpejt, por nëse do të kishte sukses do të ishte një Evropë edhe më reaksionare se ajo aktuale.
Prandaj, ne duhet të luftojmë me vendosmëri ekstreme të gjithë ata që bëjnë thirrje për një Evropë më të fortë si kundërpeshë ndaj “supremacizmit trap” të Trump. Ata sigurisht nuk përfaqësojnë një alternativë më të mirë për klasat punëtore dhe as për demokracinë, siç kemi përjetuar në tridhjetë vitet e fundit.
Frekuenca me të cilën fjala luftë tani jehon në shumë fjalime zyrtare në Evropë e bën atë edhe më shqetësuese.
