Emigracioni është kthyer në një çështje politike në Shtetet e Bashkuara, ashtu si përfitimet e tij ekonomike po bëhen më të dukshme. Në vend që të përfshihet në debate joproduktive rreth efekteve negative të emigracionit, politika publike duhet të fokusohet në përcaktimin e normës së saj optimale dhe zgjerimin e fuqisë punëtore në SHBA duke lehtësuar hyrjen ligjore të emigrantëve.
Nga Anne O. Krueger
Me një numër të paprecedentë emigrantësh dhe azilkërkuesish që përpiqen të hyjnë në Shtetet e Bashkuara përmes kufirit të saj jugor, emigracioni është në krye të mendjeve të votuesve amerikanë përpara zgjedhjeve presidenciale të nëntorit. Në mënyrë paradoksale, ky debat ka marrë vrull ndërsa ekonomia e SHBA-së tejkalon ekonomitë e tjera të zhvilluara, pjesërisht për shkak të rritjes së popullsisë të nxitur nga emigracioni.
Ekonomia japoneze duhet të shërbejë si një përrallë paralajmëruese për rreziqet e kundërshtimit të emigracionit. Pasi u rrit me shpejtësi pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, popullsia e Japonisë arriti kulmin në 128.1 milionë në vitin 2010. Ajo kishte rënë në 124 milionë në fillim të vitit 2024 dhe pritet të bjerë më tej, duke rënë nën 100 milionë banorë deri në vitin 2055.
Stagnacioni ekonomik i Japonisë që nga vitet 1990 mund t’i atribuohet pjesërisht sfidave të saj demografike, pasi popullsia e saj në moshë pune ra nga 86.8 milionë në vitin 1993 në 81.5 milionë në vitin 2010. Ndërsa fillimisht e kundërshtoi emigracionin, Japonia përfundimisht futi stimuj të ndryshëm për ta inkurajuar atë. Por këto masa kanë dhënë vetëm rezultate modeste dhe popullsia e vendit vazhdon të tkurret.
Japonia nuk është vetëm. Shumë vende të zhvilluara dhe në zhvillim, përfshirë Kinën, po përballen gjithashtu me zvogëlimin e popullsisë. Në Korenë e Jugut, kryetari i Asamblesë Kombëtare së fundmi e përshkroi shkallën e ulët të lindjeve në vend si një “krizë kombëtare”. Popullsia në moshë pune e Bashkimit Evropian parashikohet të bjerë me 20% deri në vitin 2050. Edhe në Afrikë, i vetmi kontinent që pritet të përjetojë rritje të fortë të popullsisë këtë shekull, shkalla e rritjes pritet të ngadalësohet.
Ndërkohë, sipas projeksionit të “emigracionit kryesor” të Byrosë së Regjistrimit të Popullsisë të SHBA-së, popullsia e Amerikës në moshë pune do të jetë vetëm 2% më e madhe deri në vitin 2035. Në një skenar “emigrimi zero”, fuqia punëtore amerikane do të zvogëlohej me 5%, me popullsinë e SHBA-së që do të tkurret me 32% deri në vitin 2100.
Një popullsi dhe fuqi punëtore në tkurrje mund të pengojnë rritjen ekonomike duke ridrejtuar investimet nga mallrat e reja kapitale, të cilat rrisin produktivitetin e punëtorëve, drejt zëvendësimit të punëtorëve. Për më tepër, nivelet mesatare të të arsimuarve të rinj që hyjnë në fuqinë punëtore tejkalojnë ato të pensionistëve, duke nënkuptuar se pensionistët priren të jenë më pak të arsimuar dhe të trajnuar sesa ata që hyjnë në fuqinë punëtore. Kur ka më pak hyrje të reja në tregun e punës sesa pensionistë, produktiviteti mund të ndikohet negativisht. Në një skenar të tillë, kërkesa për kujdes shëndetësor dhe pensione rritet më shpejt se popullsia e përgjithshme.
Ndërsa numri i punëtorëve amerikanë të lindur në vend ka rënë që nga viti 2019, forca e përgjithshme e punës është rritur me 2%, falë emigracionit. Zyra e Buxhetit të Kongresit vlerëson se normat e larta të emigracionit mund të shtojnë 0.2 pikë përqindje në rritjen mesatare vjetore të PBB-së gjatë dekadës së ardhshme.
Fatkeqësisht, emigracioni po bëhet gjithnjë e më i papëlqyer, ashtu si efektet e tij ekonomike po bëhen më të mëdha. Emigrantët, të cilët vijnë shpesh në moshë të re, sjellin aftësi thelbësore të nevojshme për industri si kujdesi shëndetësor, ndërtimi dhe mikpritja. Por infermierët dhe punëtorët e ndërtimit nuk janë vendimtare vetëm për zëvendësimin e të moshuarve në pension; ata gjithashtu rrisin produktivitetin e profesionistëve shumë të aftë, duke përfshirë mjekët, inxhinierët dhe edukatorët. Ndaj, mirëpritja e më shumë emigrantëve mund të nxisë rritjen e prodhimit në SHBA.
Mes papunësisë historikisht të ulët dhe mungesës së vazhdueshme të fuqisë punëtore, është qesharake të pretendohet se emigrantët po “i zënë” punët amerikane. Në mënyrë të ngjashme, ka pak prova që mbështesin pretendimin populist të ekstremit të djathtë se emigrantët kanë më shumë gjasa të kryejnë krime. Përkundrazi, studimet kanë treguar në mënyrë të përsëritur se emigrantët priren të jenë më të respektueshëm ndaj ligjit sesa amerikanët e lindur në vend.
Pavarësisht nga ndërprerjet e mundshme afatshkurtra, emigrimi është ekonomikisht i dobishëm për vendet pritëse për një plan afatgjatë. Në vend që të përfshihen në debate joproduktive rreth efekteve negative të emigracionit, debatet e politikave publike të SHBA-së duhet të përqendrohen në përcaktimin e normës së tij optimale, garantimin e ligjshmërisë, nxitjen e integrimit të pandërprerë dhe rritjen e produktivitetit. Për më tepër, politikëbërësit duhet të eksplorojnë mënyra për të nxitur rritjen ekonomike dhe për të rritur nivelet e të ardhurave në vendet nga vijnë emigrantët dhe azilkërkuesit.
Edhe nivelet aktuale të emigracionit mund të mos jenë të mjaftueshme për të kompensuar rënien e popullsisë së Amerikës, duke pasur parasysh se shkalla e fertilitetit në SHBA ra nga 2.1 lindje për grua në 2007 në 1.64 në 2020. Për të ruajtur madhësinë aktuale të fuqisë punëtore në SHBA, SHBA-ja do të duhej të pranonte 1.6 milionë emigrantë – ekuivalente me 0.5% të popullsisë së saj – çdo vit. Pa emigracionin, popullsia dhe fuqia punëtore do të tkurren me afërsisht 0.5% në vit.
Ndërsa më shumë vende pranojnë nevojën urgjente për të shtuar fuqinë e tyre punëtore, konkurrenca për të tërhequr emigrantë do të intensifikohet. Për të shmangur një periudhë stagnacioni ekonomik të stilit japonez, debati politik në të gjithë botën e zhvilluar duhet të zhvendoset drejt lehtësimit të hyrjes ligjore dhe miratimit të politikave më efektive të emigracionit.
